gövdemden kızıl bir kısrak geçti elinde kızıl bayrak
deliler sürüsü halay çeker şimdi ay ışığında odamın
bilseniz sormazdınız öykünün en burgaçlı sayfasını yırtarak
şimdi günlerden sus pus bekle…

Okumaya devam et “kendi içime tepetaklak yanarak”

bir güvercin hıçkırır gözlerimde               görme
avuçlarımda çırpınan rüzgar!

ilkbaharın yapraksız çiçeklenen ağaçlarını severiz
sen suyu ben seni
bundandır güneş saçlarında yuvalanır

beyaz gömleğime bulutlar bulaşmış             biliyorsun
öyleyse beni duymayacağın yerlere gitme

…

…

(h.h., foto: 15 mayıs 2011, cide)

Mart ayına mersiye
Gazeteler çıplak yere serili
Gelirdik
Oturturduk
Konuşurduk
Şarap içerdik
Ağlardık…

Ne kadar sadeydi o aşk
Ne kadar itirafsız ve küstah
Her iç içe nefes nefesteki basit söz
Kahveyle yudumladığımız iddiasız her gözyaşı
O şarap ne de sadeydi

Okumaya devam et “Ne kadar sadeydi…”

Bu şiiri Vehdan Abla’m için yazmıştım. Kış bitmedi, bahar gelmedi ve o gitti!

avuçlarımda yaktığım bu buruşmuş kağıt benim kaderimdir
kurşun kalemle yazdım      dumanı ondan karadır        kaşları çatık yağmur!
 
hep susturulmuş on dörtlük ölü gelinler vardı sesimde          duydunuz duymadınız
sizinle dağı aşmaya nefesim yetmedi             siz gidin bensiz
dağın diğer eteğinde beklerim           eteğimde yabani vişne dalları
 
gittiğiniz kumsaldan çakıl taşları toplayın benim için
duvar kenarlarındaki kimsesiz çiçeklere basmayın
onların gözüne benzer benim gözlerim
 
bahar ne zaman gelecek                   saçlarım bilirdi
ama bu kış belki hiç bitmeyecek                  
bahar belki de hiç gelmeyecek
bunu gelincikler söyledi         
sarhoş rüzgarda salınan o kırılgan öfke
 
bir daha geldiğimde soframız için kır çiçekleri toplayacağım
temizlikçi kadın çöp toplama abla diyecek biz güleceğiz…
 
şiir ezberleyemedim sevgilim senin için
seni ve beni yaktım
küllerimizi saçlarıma serptim
 
bilirsin avuçlarımda kınalı keklikler saklanırdı
gözyaşlarımda sarı sıcak günbatımı
eteklerimi çırptığımda günebakanlar bakardı
 
ben hiç doğmadım
ama ağladım hep
dokuzunda kardeşlerimin annesi ben
gönlümü sesini susturan ben
on yedisinde satılan ben
seni sevdiğimde sevmediğimden beş çocuk annesi ben
 
isyanım geç oldu geç
hücrelerim çürümeye başladığında baş kaldırdım
geç oldu adsız sevgilim!
 
böyle biteceğini hiç bilmezdim
 
şimdi gitmeliyim
sessiz ve mazlum
dökülen saçlarımı sabah rüzgarına veriyorum
güzelliğimi sana veriyorum kırlar
sana kumsallar dağlar
 
şimdi gitmeliyim        
bir avuç çakıl taşı bir de yol kenarındaki çiçeklerden alarak

(foto, şiir: h.h.)