İbrahim Golestan’ın Ferzane Milani’ye verdiği ve onun kitabına koyduğu mektupların arasında bir tanesi çok dikkat çekmiştir. Bunun nedeni bu mektupta Furuğ’un çok samimi bir dil kullanarak sevdiği erkeğe istediği gibi yazmasıdır. O kitaba ve özellikle bu mektuba karşı, okurlar arasında iki taban tabana zıt tutum ortaya çıkmıştır. Birinci grup inanıyordu ki, bu mektup çok özeldir, yayınlanması Furuğ’un özeline, hanesine tecavüz sayılır. Ablası Puran Ferruhzad da bu gruptandı. Diğer grup ise, Furuğ’un mektuplarında “özel” alan kalmamıştır. İbrahim Golestan bu gruba aittir. Ben derleyip hazırladığım ve Totem Yayınlarından (2019) çıkan, Önce Ben Öleceğim adlı kitapta bu mektubu ilk kez Türkiye’de ve Türkçe olarak yayınladım. Kitapta eklediğim açıklamayla birlikte burada yeniden yayınlıyorum:
Bu mektup ilk kez bir blogda (1 ) yayınlandı ve büyük gürültü kopardı. Yayınlanmasının ardından, İbrahim Golestan, Puran Ferruhzad ve Ferzane Milani başta olmak üzere birçok ilgili ve ilgisiz insan bu mektubun yayınlanması lehinde ve aleyhinde çokça yazıp konuştu. Bu ayrıntılara ikinci ciltte değineceğiz. Bence bir sanatçıyı tanımaya ve onun güçlü yanlarının yanı sıra zayıf yanlarını da bilmek, sanatçıdan “kutsal bir kahraman” yaratmaktan vazgeçip, onu olduğu gibi kabul edip takdir etmek daha dürüst bir davranış olur kanısındayım. Bu duygu ve düşüncelerle burada o ünlü mektubun Farsçadan çevirdiğim şekliyle, olduğu gibi vermekle yetiniyorum. (H.H.)
Pazar, gece, 17 Temmuz (2)
Sevgilim, sevgilim, sevgilim… Kurbanların olurum. Seni seviyorum. Seni seviyorum. Bir an olsun gözümün önünden gitmiyorsun. Seni anımsadıkça nefesim tıkanıyor ve kanım kalbimden taşıyor. Şahi, seviyorum seni. İki gün oldu sana yazamadım ve vicdan azabı çekiyorum hep. Dün –ki cumartesiydi- Glor (3), Hans ve küçük kızları ve Sirus’la birlikte Lawrenceburg’a gittik, hafta sonunu Emir’in yanında geçirmek için. Biz dört kişiydik, Emir de karısı, çocukları ve Mehrdad’la beş kişiydiler, toplam dokuz kişiydik ve dokuz kişi olmak, dokuz kişiyle iki günlüğüne de olsa birlikte yaşamak beni boğan şeylerdendir. Neden bilmem ama kalabalığa hiç dayanamıyorum. Neden aile yaşamına katlanamıyorum. Ben kendi yalnızlığıma öyle alıştım ki, başka herhangi koşulda kendimi baskı altında ve zulüm görmüş gibi hissediyorum. Uzakken yakınlaşmak istiyorum, yaklaşınca da bakıyorum ki hiç isteğim yok. Kendimi meşgul etmek için durmadan mutfağa gittim, bulaşık yıkadım, bulaşık kırdım ve durmadan odaya geldim ve çocuklarla bağrıştım ve televizyon izledim. Hava da öyle kötüydü ki pencereyi bile açamadık. Ya fırtınaydı ya da toprak ve ağaçlarının dallarının kırılma sesi geliyordu. Ya da yağmur yağıyordu, sisti ve şiddetli soğuk. Sonunda soğuk aldım ve öyle bir soğuk aldım ki dönüşte arabanın arka koltuğunda dört battaniyenin altına girmiştim, boynuma boğazıma sürülen yağla, baş ağrısıyla, öksürük ve bin çeşit dayanılmayacak başka şeyle! Şimdi de bu mektubu sana yazarken öyle ateşim var ki gözümü açamıyorum. Buranın havası çok kötü. Ben ki hiç hastalanmazdım. İran’dan çıkalı, zamanımın yarısını hastalıkla geçirdim.
Kurbanların olurum, saçma sapan yazıyorum. Boş laflar yazıyorum. Bitti artık. Yarın yani pazartesi dönüş uçak biletimi götürürüm koltuk rezervasyonu için. Haftaya pazartesi ki 25 Temmuz olur koltuk ayırmak istiyorum. Cuma günü gelmek istiyordum, çocuklar bırakmıyorlar. Şimdi bile emin değilim cuma günü mü gelsem yoksa pazartesi mi? Yarın her şey belli olacak. Hemen sana yazarım. Bilmiyorum telgraf mı çeksem yoksa? Telgraf çekersem havaalanına gelir misin? “Bilmiyorum” demem gelecek değilsin demek değil, yani belki gelmek için imkânın, fırsatın olmaz. Şahi, kurbanların olurum, ben o ilk anda seni görmeye gerçekten, gerçekten, gerçekten ihtiyacım var. Kaderimde seni tekrar görmek varsa o ilk anda görmeliyim. Bu iki gün içinde senden hiç haber almadım. Belki mektubun yarın gelir. Cuma günü gelecek olursam şayet, yarın ve öbür gün de sana yazarım sonra da yazmam. Çünkü yazarsam benden sonra varır. Pazartesi gelecek olursam çarşambaya kadar sana yazarım. Sonra ise yazamam artık.
Dönüşü düşündüğümden beri, yani artık çok çok yaklaştığından yazamıyorum. Yazmak boş bir angaryaymış gibi geliyor. Gereksiz bir iş gibi. Artık odanın bir köşesinde oturup, gözlerimi kapatıp, olacakları kafamda oluşturup izliyorum. Lawrenceburg’dan dönerken, yolu bu rüyanın tekrarıyla geçirdim. Sürekli seni gördüm, geldin, geldin, geldin ve bana vardın. Bana baktın, beni yakaladın öptün, öptün, öptün ve benim dizlerimin bağı çözüldü ve senin kollarının arasında kendimden geçtim ve sonra seni tekrar baştan gördüm; geldin, geldin, geldin… Kurbanların olurum. Kurbanların olurum… Ne kadar kötü olduğumu bilemezsin ve sürekli de daha kötüleşmekteyim. Sarhoşlar gibiyim. Ne yazdığımı bilmiyorum!
Sahi unutma, Zehra Hanım’a benim geleceğimi söyle. Benim olmadığımda odalardaki eşyaları toplardı. Belki yine toplamıştır. Ah, kurbanların olurum. Kendi odamda seninle bulunmayı istiyorum canım. O sıcak, bayıltıcı yaz öğlenlerini, o yaz uykularını, senin çırılçıplaklığının benim çırılçıplaklığıma yapışmasını istiyor canım. Yani olur mu, olur mu ki seni tekrar göreyim ve öpeyim, olur mu dersin? Şahicim, bana dua etmelisin. Senin sevgili dudaklarına kurban olurum. Sevgili gözlerine kurban olurum. Ayakkabılarının bağına kurban olurum. Ne kadar seviyorum seni, ne kadar seviyorum seni, ne kadar seviyorum seni.
Şu anda birden Sirus aklıma geldi. Hakikaten fahişeler gibi olmuş ve bunu kendisi de biliyor ve bu konu canını acıtıyor ve ben de biliyorum acı çektiğini. Bu nedenle de bu durumdan pek de memnun olduğunu ve kuşkulu cinsiyetinden gurur duyduğunu göstermeye çalışıyor. Tam da bundan dolayı bazı işleri çok acı veriyor. Gerçi çok iyi bir dost ve sohbet arkadaşıdır ama bazen herkesin önünde çok utandırıyor beni. Her şeye, herkese takıyor. Bütün erkeklerle çıkıp gitmek istiyor, geceleri onlarla geçirmek istiyor. Bu çok kötüdür. Ben bazen kaçıyorum, olmayayım ve görmeyeyim diye. Tam bir fahişe olmuş ve öyle olmak için de ısrar ediyor.
Şahicim, neden dünya bu denli dehşet şeylerle doludur? Korkunç mahkumiyetlerle dolu? Korkunç gereksinimlerle dolu? Hastalıklar ve çılgınlıklarla dolu? Dün burada Münih’te bir adam kendini asmış. Sebebi de Almanya-İsviçre futbol maçı sırasında televizyonu bozulmuş. O da, maçın devamını izleyemediği için kalkmış öfkeyle önce televizyonu kırmış sonra da intihar etmiş. Bu haber benim için çok şaşırtıcıydı. Yaşam bu kadar küçük şeylere bağlı olmuş. Ve bu bağlılıklar, küçük olmalarına rağmen yaşamsaldır ve buna rağmen elde edilemiyor. Kurbanların olurum. Ben ki seni seviyorum, ben ki seni seviyorum, ben ki seni seviyorum…
Artık yazmıyorum, çünkü gerçekten durumum dehşet kötü.
Yarına kadar
Seni öpüyorum
Furuğ
1- Rıza Şokrollahi’nin Habgerd bloğu, 17 Ekim 2018.
2- 17 Temmuz, Pazar. Hangi yıl olduğu yazılmamış. 1960 ya da 1966 yılında 17 Temmuz, Pazar gününe denk gelmekte.
3- Furuğ’un kız kardeşi Gloriya, kocası Hans Gasner ve Judit adlı kızları kastedilmiştir.
.jpg "hasimi-(1).jpg")
anından şiirler okunduğunu görürsünüz. İran’da edebiyat ile halk iç içedir. Bu nedenle ben de otomatik olarak kendimi böyle bir dünyanın içinde buldum. Ama tabii ki İran’da o zamanlar Türkçe yazıp okumak yasaktı. Otuz sene önce İran halkının yüzde 40’ının Türk olmasına rağmen Türkçe yazıp okumak yasaktı. İran’da Farsça, nüfusun yüzde 25’in oluşturan halkın anadilidir. Yani yüzde 70’in üzerine Farsça olmayan diller var bunlar; başta Türkler, Beluçlar, Kürtler, Araplar, Maziler Lorlar gibi çok büyük bir mozaik. Ve bunlar hep kardeşçe, bir arada yaşadılar. Ortak dil olarak Farsçayı kullandılar. Edebiyat da Farsça olarak ortaya çıkmıştır. Örneğin anadili Azerbaycan Türkçesi.jpg "hasimi-(3).jpg")
sinde Türkçe öğrendim. Ben Azerbaycan Türkü olduğum halde Türkçe okuyup yazmam yoktu. Anadilimi bilmiyordum. Evde Türkçe konuşuyorduk, okulda Farsça eğitim alıyorduk. Bir çocuğun bir objeye bakıp onun isminin ikiye ayrıldığını görmesi aslında onun zihninin ikiye yarılması demektir. Zihinsel yarılmalar, zihinsel parçalanmalar anadili Farsça olmayan İranlı çocukların ben de dahil hepsinde oluştu. Dolayısıyla bizler, tırnak içerisinde söylüyorum ‘şizofrenik’ bir zihinle büyüdük.
