Güneşi yeni yıkadığın fanilanda da seviyorum
Çivit kokuyor ipte sevişmelerimiz
Sardunyalar bir görünüp bir kaçıyor balkondan
Galiba sen son vakitlerdin ağzımda
Al yazmalım kamyonları yağmurlu caddede
Galiba vakit geldi!
(h.h., Temmuz 12/2012)
( It’s a Night Job)
Anlamalısınız, bu hayatı ben seçmedim, o beni seçti. Bu işi bir bakıma çocukluğum bana hazırladı, tabi bir iş olarak sayarsanız. Annem, onun annesi… aynı işi yaparlardı. Sanırım ondan kaçamadım.
Soğuk bir akşamüstüdür, saat 7 civarında. Eminim bugün yağmur yağmayacak. Yağmur yağınca iş hemen hemen sıfıra iniyor. Bilirsiniz, sağanak sırasında kaldırımlar durulacak yer değil. Serpilmiş birkaç yıldızla gökyüzü koyu maviye bürününce anlarım yağmur yağmayacak. Derler ki yıldızların görünmesi gökyüzünün yağmaması için kendini tutacağına en güvenilir işarettir. Şükürler olsun.
Soytarılar en çok da kralları güldürmüştür tarih boyunca! Kralların önünde hoplayıp zıplamakla, eğilip, bükülüp, sürünmekle, maskaralıklar sergilemekle servete kavuşulabilir, şan, şöhret, mevki elde edilebilir ancak sanatçı olunamaz! Soytarılar oyunbaz olabilirler ancak sanatçı olmaları hele hele halkın sanatçısı olmaları öyle soytarılıklarla mümkün olmaz!
Okumaya devam et “aydın sanatçı olmak ya da olmamak, soru budur!”
Eylül 1975’ti. İngiltere’nin Bradford kentinde, üniversitenin büyük konferans salonunda yüzlerce gençle birlikteydim. Şilili dostlarımızla İranlı öğrenci hareketi olarak birlikte bir anma töreni düzenlemiştik. Amerika’nın “bizim çocuklar” cinsinden Pinoşe adlı faşist bir generalin marifetleri konuşuluyordu. Allende anıldı, Neruda okundu… ve katledilen binlerce vatanseverin yanı sıra şarkılarıyla faşistlerin kalbini korkudan titreten bir adam: Victor Jara (Viktor Hara) anıldı ve yayımlanan yüzlerce insanın eşlik ettiği şarkıları salonu inletti. Hani gitarı kafasında kırılan, ibreti alem olsun diye bilekleri baltayla kesilip Stadyum’un kapısına asılan, sonra da 16 Eylül’de öfke, kin ve nefret kusan faşistlerin makinelileriyle gövdesi delik deşik edilen o esmer gülüşlü adamı andık!
Sanırım bu makale bir kez daha okunmalı… dinci faşizmin popülist politikalarını toplumsal eleştiri açısından bir kez daha düşünmeli!
at the sunset that bird was carrying a chagrined breeze in his mouth
he had tales under his wings when trees feel chilly
though no single site was remained not-kissed on his mad voice
was swinging on the bough like riddled guerrilla
Kalbimi yitirmişim seni gördüm göreli
aşkım delicedir seni gördüm göreli
kalbimi yitirmişim seni gördüm göreli
aşkım delicedir seni gördüm göreli…
sardunyalar.com 