Dün akşam bir arkadaşla Muhsin Namcu’nun (Mohsen Namjoo) sardunyalar’da yayımladığım Sitem adlı şarkısı hakkında konuşurken söz o şarkının 7. dakikasından sonra gelen bölümdeki “şaraphane nerdedir?” sözleri üzerine yoğunlaştı. Mevlana’nın “göster evi ben bilmem” şiirine benzettim. Sarhoş yol kaybeder. Şaraphane nerdedir soran ya sarhoştur ya da seri hoş olarak şaraphane aramakta! Bunlar evin yolunu kaybederler. Ne güzel. Mevlana bakışıyla “Ev” kavramı üzerinde belki bir gün düşündüklerimi yazarım ancak şimdi aşktan sarhoş olan ve evi kaybeden Mevlana’nın o şiiri:

Ey mihman edenim gel gel karşıla beni canım sen –

                                                                        şaşkın olduğumdandır göster evi ben bilmem

Ey ki köyün şehrin aklını başından aldın –

                                                                         nerde benim ev nerede, göster evi ben bilmem

Canı olduğun kesten bilgi sorma asla sen –

                                                                         çık karşıma incitme göster evi ben bilmem

Senden coşan o kimse mazur gör onu lütfen –

                                                                         evden uzaklaştırma göster evi ben bilmem

Ben aşığınım müştakın ben aleme ün yaptım –

                                                                         acı beni tek etme göster evi ben bilmem

Ey saf sahibi mutrip sen el mızrabına çal çal –

                                                                          gönlüm yoluna tef tef göster evi ben bilmem

Tebriz hakı Şems’im ben başkasını istemem –

                                                                         düşer düşer kalkarım göster evi ben bilmem

 (Farsçadan çeviri: h.h.)

 

tenime yonca ekmişim
bende bir inek var dürtüden ve gamzeden bir şey anlamaz
kendi sıska satırlarında otlar
ve yalnızlığını hacamat eder
nicedir incindiğimi unutmam için
bilmediklerimi yazmamı söylemiştin
yazdıklarımı yırtmamı
bir süredir anlamıyorum
ve zamanımdan bir parça melankoliyim
yoncaları düşündüğümde
sıska yanıma uğrar ateş
iğne yap gırtlağıma
ben böğürüyorum
sağlık ocağı tepeme yıkılıyor
sen tanıdık olmayan hücrelerimden kan alıyorsun
ben yabancılara bile gülümsüyorum
yardım et!
ben kuşkulu bir binada yaşamaktayım
bazen her gün yaşamımın zilini çalar
yaşlı kadınlara kefil olayım diye
şimdi yıllardır
bir kadın benim çay bardaklarımda çözer aptallığını
hacamata ve yanlış yolların daracıklığına uğrar
 
iyi bir gündür
nicedir incindiğimi unutmuşum
bazen evimin zili çalmaz artık!

 (Ç: h.h., Dolunayda Kızıl Tef Çalan Kadınlar’dan… yakında yayımlanıyor!)

 

yağmur ve buğdaysın
sen buğday ve yağmursun
susuzluk senden şarkılar yapar
insan seninle kanar
ve ben evine gelince senin
tütsünün kokusuyla yıkarsın ellerimi
gözlerimi yıkarsın
lambamı ışığınla
ve kalbimi denizinle yıkarsın
sana kavuşurum
taze ekmek ve şarkı kokan kavime.

yağmur ve buğdaysın
sen yağmur ve buğdaysın… buğday yağmurusun!

(h.h.)