ey insan

ey insan
ey kesilen dilini çiğneyen insan
kazı kendi mezarını
gözlerini kimin oyduğunu göremeyeceksin
dilini kimin kestiğini
 
ne güzel ölüyorsun
felaketinden habersiz ne güzel
ne güzel toplu mutlu mezarlar
 
ben senin de kafirinim bilesin
uyanma bir efsaneye dönmüştür
idamları izleyen izdihamın ne güzel
 
ey habersiz acıları içinde mutlu insan
kimin kıstırdığını da bilmeyeceksin
ey elleri kanlı
ellerin kanlı öl ve mutlu
ey masum cani!
(haşim hüsrevşahi, Rüzgar Şiir Yaşam syı VIII)