Ay saklanırken gecenin ak bulutlarına mavi gözyaşların vardı
Çığıran ölüler yatıyordu çocuk senin “upuzun topraklarında” avucunun
Yaz teri unutulmuştu sanki alnının çizgisinde o adamın
Öyle kadim bir soluksuzluk ki açık mavi gözleriyle
Ömrünün yongaları tutuşuyordu rüzgârda
Dünya yaza dönenirken kış üşüyordu dudaklarında
Kalbinin saati durmuştu
Ektiği bütün çiçekleri bile unutmuştu
Kahkaha atmaması bir hataydı sanki bu sahnede
Bir bir saydım oysa sevdiği adları
Dönüp bakmalıydı bu kalabalık ona bakarken bakmadı
Hayata vurgun bütün ölüler gibi küskündü!
Gözlerini kapatamazsın ömür boyu çocuk senin hayatın çiçekleniyor
Kelebekler içiyor gözyaşlarını maviye boyanıyor
Bu sokaklardan yine geçeceksin o adamın adım sesleriyle
Gözlerini kapatmazsın!
“Al işte herkesten sakındığın o hakikat”
(h.h., 3 haziran 2012)
sardunyalar.com 