girmişem otağına…

“Sonra mahallemizde, bir deli peydahlandı. Eve uğrar, kızların biriyle yatardı. Adını söylemezdi hiç. Hep sarhoş, hep avare. Güzel de sesi vardı. Betül Abla beni sakınırdı ondan. Beni hep paralı pulluların siga karısı yapardı. Bir gece yine uğradı adam. Hepimiz oturuyorduk. Betül Abla’ya beni göstererek adımı sordu. Sen onu boş ver, dedi Betül Abla. Adam ısrar edince mecburen söyledi. Adam, kan dökülmesini istemiyorsan vereceksin bana Leyla’yı, dedi. Betül Abla, hayatta olmaz dedi, idde tutmakta. O da, çekti kuşağındaki kamayı, başlarım şimdi senin iddenden lan, dedi. Adam sonunda zorla kolumdan tutup yukarı kata çıkarırken Betül öfkeyle, zigasız olmaz, diye bağırıyordu arkamızdan. Betül Abla kızdığında, s’lere z derdi. Adam da, dar merdivenlerden ikimizi zorla yukarı çekerken, ben okurum, diye homurdanıyordu. Yarı sarhoş. Betül Abla bu olayı kızlara ne zaman anlatsa gülerdi.

O gece ilkti. Beni, yırtık yorganla kaplı döşeğe itince ayakta, başımın üzerinde durdu. Sağ eli belinde. Kurbanlık koyunun gözlerine bakan bir kasap gibi deli deli bakıyordu. Gözlerinin içi yanıyordu. Sanki ocaktaki odunlar tutuşmuştu. Korktum. Birden, yükünü boşaltan deve gibi dizleri üstüne düştü. Başladı ağlamaya. Daha çok korktum. Yanıma uzandı. Koynuma sokuldu. Önce korkmuş bir bebek gibiydi. Sonra çılgınlar gibi saldırdı üzerime. Çok hoyrattı. Canım çok acıdı. Rahatlayınca ellerini başının altına koyarak tavana baktı durdu. Gazyağı lambasının tavanda oynayan gölgelerine dalmıştı. Birden başladı bir şarkı mırıldanmaya: Girmişem otağına aparam seni gara gile…. Sonra da sızdı, uyudu. Adam, aklını sokakta bir yerde kaybetmişti sanki. Kapkara bıyıklarının altından bir şeyler söyler, sebepsiz yere küfrederdi. Dik baktığında, insanın kalbinin bağı kopardı. Ne bileyim, bir katil miydi bir âşık mı, anlamadım. Deli bir avareydi. Sevgisini bir tuhaf belli ederdi. Ben de onu sevdim. Hem de çok. Bir defasında asıl adın ne senin diye sordum. Ne yapacaksın adımı dedi. Söylemedi. O bana Leyla, ben ona Avare derdim. Sonraki gelişinde Hacı Zeynel bir yıllık nikâhımı ona kıydı. Siga nikâhımız kıyılıp adını öğrendikten sonra da ona Avare dedim. Bir gece içkisini yudumlarken ben sana yaramam, dedi. Sormadım niye. Bana herkesin yaradığını bilmiyordu sanki. O savaş yıllarında, ölüm yıllarında bir erkeğim olsun istiyordum. Ona kanım kaynamış, içim ısınmıştı bir kez. Sormadım niye. Benim adım İsmal dediği gece deliler gibi seviştik. Bu kadar erkekle yatmıştım, ama bir tek o gece kadın olduğumu hissettim. Sonunda Betül Abla’yı nasıl memnun etmişse, daha da güzel ağırlamaya başladı onu. İsmal sürekli konuşurdu. Ben anlamazdım. Sesinde bir çıtırtı, bir hışırtı vardı. Sanki gırtlağında çalılar tutuşmuştu. Yanımda oturup türkü söyler, benimle sevişip giderdi. Bir seferinde ona senin evin yok mu? Beni götür buradan, dedim. Yanan gözleriyle baktı yüzüme, sustu. Gözlerindeki yangın sönmezdi hiç.

Bir gün Betül Abla’ya, ‘Zeynel Hoca’yı çağırt,’ dedi. İçime korku girdi. Ya başka kadını isterse diye. Ama Hacı Zeynel gelince ona, ‘Leyla benim dünya ahret karım olacak. Oku dünya ahretlik duanı!’ dedi. Hacı, hafif bozularak, ‘Daimi nikâh mı kıymak istiyorsun?’ sorunca, İsmal, ‘Ne bileyim ben ne nikahı! Evet daimi billah bir şey oku!” Daimi nikâh okunduktan sonra da elimden tuttu, Betül Abla’nın evinden aldı, Rasta Küçe’de benim için, bizim için yani kendisi ve benim için satın aldığı bu eve getirdi. Çok sevinmiştim. İşte istediğin ev, dedi. Senin evin. Sonraları duydum Betül Abla’ya başlık parası olarak yüklü bir miktar vermiş. Hem de altın para! Kaç çuval da un, şeker… O yokluk, yoksulluk yıllarında nereden bulmuş o kadar erzakı bilemedik. Üstelemedik de. Neyimize?”

(Ölümü Gözlerinden Gördüm, roman, h.h., Arkadaş Yayınları)