sabah saat sekiz buçuk

Kısa Öykü

Yazan: Mercan Riyahi

Farsçadan Ç.: h.h.

Ben on yedi yaşımdaydım. Avlunun ortasında, havuzun kenarında durdum. Teyze oğlu kapıdan girdi. Çadıramı örtmeme fırsat olmadı. Çiçekli gömleğimin kolu kısaydı. Yanaklarım yandı. Yüzünü çevirdi. Savaştan ilk dönüşüydü. Herkes, bizim ardımızdan fiskos yapıyordu. O, nişanlanmak mahremlik sigasıdır, dediydi. Teyze oğlu, benimle bir yerde oturup konuşmak istediğini söylediydi.

Parkta oturduk. Günbatımıydı. Bana, “Ferzane!” dedi.
“Ha!”
“Ha deme! Güzel bir laf et.”
“Selam.”
Güldü. Bir şiir okudu. Şiiri severdi. Ben şiir bilmezdim. “Ne seversin?” dedi.
“Sabah saat sekiz buçuğunu,” dedim.
“Neden?” dedi.
O saatte her şeyin yaşadığını söyledim. Her gün o saatte, öğretmenden tuvalet için izin istediğimi ve bahçedeki çiçeklerin arasına gittiğimi söyledim. Müdür muavini beni gördüğünde, anahtarımı kaybettiğimi söylerim.

“Ne zamana kadar yalan?” dedi.
“Her zamana kadar,” dedim.
“Ya müdür muavini?” dedi.
“Bazen ikimiz birlikte ararız anahtarı,” dedim.
Ona baktım. Güneş battı. Sonra savaşa gitti. Her gün okula gidiyordum. Kendi kendime, bu günler okula paydos artık, diyordum. Kendime, okulun canı cehenneme, dedim.

O, savaştaydı; ayak izleri parkta ve bakışları Siyose Pol Köprüsü üzerinde. Bütün söylediklerini anımsıyordum. Unutmamak için, her gün yineliyordum. Bir kez telefon etti. Selam, dedim fakat kapandı. Bir defa da mektup attı. Mektubun üzerinde kırmızı bir leke vardı. Anne, “Kan,” dedi, “elini yıka.”

Mektubu öptüm.

Aynaya baktım. On yedi yaşımdaydım. Beyaz elbise yakışıyordu bana. Anne eşya alıyordu. Her şey hazırdı, onun olmak için. Savaştan döndü. Habersiz. Ansızın… Okuldan geldim. Kapının arkasında bir çift bot vardı. İki arkadaşı ile gitmişti. Yalnız dönmüştü. Bakışları tozluydu. Sabah, saat sekiz buçukta, Zayende Rud kıyısında, bakışlarındaki toz kalktı. Köprünün üzerinden tabutlar geçiyor ve o ağlıyordu. Ben, onun ağlayışlarının acısını çekiyordum.

Bana, “Affedersin!” dedi.
“Neden?” dedim.
“Seni üzdüm,” dedi.
“Hayır,” dedim.

Yalan söylüyordum. Gözleri şişti. Sakalı dağınık, gömleğinin yakası tertemiz. Bana, “Ben şimdi kime benziyorum?” dedi.
“Sabah saat sekiz buçuk’a.” dedim.

Güldü. Sonra savaşa gitti. Radyo, savaşı anlatıyordu. Ne söylerse söylesin kabul ediyordum. Ama içimden ona, artık savaşa gitme demek geçiyordu. Ben, Zayende Rud kıyısında yürüyordum, o belki de Kerhe ırmağı kenarında. Gece, televizyonda savaş filmi oynuyordu. Onu arıyordum. Herkesin silahı vardı ama hiç kimse o değildi. Teyzem, önceki defa elbiselerini kaynattığını söylerdi. İçinde böcekler kaynıyormuş. Ben ona, belki de uzun süre kurşunların ortasında kalmıştı, derdim.

Sonra ortalık karıştı. Okula da gitmedim. Şehirde kimseler yoktu. Biz, teyzemin bodrum katındaydık. Yer titriyordu. Camlar zangır zangır titriyordu. Mektubu gelmiyordu. Telefon da etmiyordu. Ne zaman bir füze düşse annem bayılıyordu. Teyzemin kızları çığlık atıyorlardı. Ben korkuyordum. Ama sevinçliydim. Ona anlatacak bir şeylerim vardı. Sabahları saat sekiz buçukta, maman, bodrumdan çıkma, diyordu. Teyzem pencerenin önünden bahçeyi seyretme, diyordu. Teyzemin kızı, cam kırılırsa gözlerine girer, diyordu. Ben içimi çekiyordum.

Birkaç hafta bodrum katında kaldık. Neredeyse dışarıda Zayende Rud Irmağı olduğunu unutuyorduk. Sonra, birisi teyzemin kapısını çaldı. Bir şeyler söyledi. Annem oturdu. Teyzem oturdu. Ayakta olan herkes oturdu. Ben büküldüm.

Bekledik onu. Birçokları bekliyordu. Onlar, omuzların üzerinde geldiler. Herkes bir acı taşıyordu. Kimsenin omzu boş değildi.

Sabah saat sekiz buçukta toprağa verdiler.