tenime yonca ekmişim
bende bir inek var dürtüden ve gamzeden bir şey anlamaz
kendi sıska satırlarında otlar
ve yalnızlığını hacamat eder
nicedir incindiğimi unutmam için
bilmediklerimi yazmamı söylemiştin
yazdıklarımı yırtmamı
bir süredir anlamıyorum
ve zamanımdan bir parça melankoliyim
yoncaları düşündüğümde
sıska yanıma uğrar ateş
iğne yap gırtlağıma
ben böğürüyorum
sağlık ocağı tepeme yıkılıyor
sen tanıdık olmayan hücrelerimden kan alıyorsun
ben yabancılara bile gülümsüyorum
yardım et!
ben kuşkulu bir binada yaşamaktayım
bazen her gün yaşamımın zilini çalar
yaşlı kadınlara kefil olayım diye
şimdi yıllardır
bir kadın benim çay bardaklarımda çözer aptallığını
hacamata ve yanlış yolların daracıklığına uğrar
iyi bir gündür
nicedir incindiğimi unutmuşum
bazen evimin zili çalmaz artık!
(Ç: h.h., Dolunayda Kızıl Tef Çalan Kadınlar’dan… yakında yayımlanıyor!)
sardunyalar.com 