istanbul

Zeynep İlknur’dan bir şiir

bir şehre karanlık basmadan girmemeli
ve aklının dizginlerinden boşalmalı atlar
biraz kanamalı
daha güzelleşmeli
her sokağın ayrı bir jargonu var İstanbul’da
her aşkın satırbaşı
sus işareti
ünlemi,
son noktası
sen ki ana rahmi bellediğimiz
kalbimizi emanet ettiğimiz şehir
yıkık surlarıyla dimdik karşımızda duran
bedenini versen de ruhunu bize saklayan fahişe
sakla bizleri, sarmala… senin ıssızlığında başlıyor bu şehrin kurban töreni
öp ve
geceyi ört üstüme
kavminden kovulmuş günahkarlar gibiyiz
sarılsan bir başka cennete göç edeceğiz
sarılsan
kan sıçramayacak üzerimize

 usulca kasıklarımdan inerken gece
sen ne güzelsin benim yalnızlık kuşum
biz fena sarsıldık
depremi bilmem kaç Richter ölçeğinde
buraların mahyalarına yüksek voltajda insan asıyorlar
gün yirmi dört saat
sen sözlerini diz
ben sımsıkı tutunayım
taş bağlı göz kapaklarıma
ses etme uyuyayım
bıraktığım gibi değil
eskilerden kalan bir avlusu limon çiçeği kokan çocukluğum
bir de içimdeki şu bitmeyen heves..

Zeynep İlknur/Ocak-2012