Hatayla bağrıma bastım onu!

Mohammed Ferrohi Yezdi’den bir gazel çevirim:

Gece kapatınca kapıyı saf şarapla mest ettim onu
Ay çaldıysa kapıyı ben yine ret ettim onu

Gördün o Hatai Türk canımın düşmanı oldu nasıl
Gerçi hatayla bir ömür bağrıma bastım onu

Yabancıların göz evi konak olunca ona ah
O kadar gözyaşı döktüm ki harap ettim onu

Muma söyleyince pervanenin yürek yangısını
Bir alev saldım kalbine, erittim ben onu

Kana boğulmuş Ferhad’ın hasretinden ölmüyordu ama
Şirin efsanesini söyledim öyle uyuttum ben onu!

Yürek üzünç kan gölüydü ciğer dert köşesi
Senin cevrin alevinde kebap ettim onu

Benim hayatım azar azar ölmeydi giderek
Gövdem can verdikçe ömürden saydım onu!

Ve Azerbaycan Türkçesine çevirim:

Géce qapını örtünce nab şarapla mest étdim onu
Ay çaldıysa qapını men gine red étdim onu

Gördün o Xetai Türk néce can düşmeni oldu mene
Gerçi bir ömr xetayla dost déyi bağrıma basdım onu

Özge gözler qonaq évi olunca ona ah
O qeder gözyaşı tökdüm ki xerab étdim onu

Şem’e déyince pervanenin ürek dağını
Bir alov saldım qelbine eritdim men onu

Qana boğulmuş Ferhad’ın hesretinden ölmürdü veli
Şirin efsanesini söyledim yuxlatdım men onu

Ürek üzüncden qan çanağı ciğer dert bucağı
Senin covrunun alovunda kebab étdim onu

Menim heyatım yavaş yavaş ölméydi
Can vérdikce vücudüm ömrüden saydım onu

Ve Farsçası:

شب چو در بستم و مست از مي ‌نابش كردم
ماه اگر حلقه به در كوفت جوابش كردم

ديدي آن ت‍ُرك ختا دشمن جان بود مرا؟
گرچه عمري به خطا دوست خطابش كردم

منزل مردم بيگانه چو شد خانه چشم
آن قدر گريه نمودم كه خرابش كردم

شرح داغ دل پروانه چو گفتم با شمع
آتشي در دلش افكندم و آبش كردم

غرق خون بود و نمی م‍ُرد ز حسرت فرهاد
خواندم افسانه شيرين و به خوابش كردم

دل كه خونابه غم بود و جگر‌گوشه درد
بر سر آتشِ جور‌ِ تو كبابش كردم

زندگي كردنِ من م‍ُردنِ تدريجي بود
آنچه جان كند تنم عمر حسابش كردم