giderek kirazları düşlüyorum mevsimlerden yapraklarda yağmur sesi gel diyorum kendime gelme bir daha vurulduğun dağ eteklerine gel diyorum kendime git artık tutunarak rüzgarlara ansızın bir düş düşer gözlerime oysa geçtiğimiz sokakları ezberlesem başka bir şarkı
(h.h.)
tutuştuğum kavganın alametidir Ankara göğsümde hele bir de mayıs geldi mi hep aşığım leylak dönemeçlerine gamze bakışlı sokaklarının sesinin nesi var şimdi sisli bir dünün arkasında oturmuşuz ikindi balkonuna sevdanın burada fesleğenleri dizerim gelecek saatlerin su sesli güneşini pencereme Gençlik’ini yitirmiş parkın köhne masalarında nargile soluklu mazot kokulu zaman
Ben geçmek için geldim… tarağın saç telleri arasından geçişi, mızrabı hüsnü geçince bu tellerden… neden? Ondandır rüzgarı, bir tek Tebriz’ın akkavakları bilir, Yorkshire dünün bebesi! Şimdi “baş üstünde gelmişim” diyen Baba Mezid’e sorarsan o tepetaklak mihraptan geçişi anlatır, Hallacın sözünü: “Küfran benim yanımda sanattır…” Öyleyse kırıl! Kırıl kırılayım kırıl kırıl kırılayım kırıl kırılayım boşaldıkça bu manadan geçmeyi geçerim uzaklara, aynadan bile! Bir de Tebriz’li Şems: “Akıl kapıya kadar getirir, fakat evin içine asla!… Orada akıl hicaptır, yürek hicaptır ve baş hicap!” Öyleyse ben dönüyorum; geldiğim o yoldan ki kaybedeli çok olmuştur… dönüyorum bilcümle cümleden, birer birer kelamın kabuğu içre saklı duran kelimelerden dönüyorum ve dönüyorum dönüyorum sesiyle ve suskusuyla çalıp oynatan.
(h.h.)
Kısa Oyun. Yazan: Mohammed Çermşir Farsçadan Çeviren: Haşim Hüsrevşahi Oyuncular: Kadın, Gurzad[1]
[1] Farsça. Mezarda doğan. Moin sözlüğüne göre: “Eskiden doğuma yakın gebe bir kadın öldüğünde, onu gömerler, mezarının başına da birini dikerlermiş. Mezara, bir ucu dışarıda olan bir ney ya da bir kamış koyarlarmış, çocuk dünyaya geldiğinde sesi duyulsun, mezar açılıp dışarı çıkarılsın diye. Bu bebeklere halk arasında ‘Gurza’ (mezarda doğan. ç.n.) Bu çocukların kısa boylu olduğuna inanılırdı.” Cüce ve bodur anlamına da gelir.
Kadın: Tecavüz, tecavüz! Kan! Bekâretin kanı. Mermer uyluklara ve ateşe yayılmış kan... Kadınlığın kokusu. Bin gecelik memelerdeki sütün kalmışlık tadı. Düğüm. Gövdenin gövdeyle düğümlenmesi. Gözyaşlarının akması. Aay... ay! Başıma küller, topraklar! Ben yıkıldım. Ben şimdi, çölü süren o rüzgârım. Ben ölüm oldum, ölüm! Mezarlara yazılan bir yazı. Ben mezar oldum, mezar... Kime söyleyeyim, bin murdarın kemik tozuyla mezarıma yazsın; bekâret bir çiçekti ve güz, onu dalından kopardı? Meme nar çiçeğiydi, benim akıtılan kanıma damlardı, yaşlanmış ve örselenmiş beni, Kadınlığın temelleri üzerinde yükseltirdi? Ve ben kalktım. Acuze ve acılar çekmiş olarak. Kan ve acılar yatağından, ay ve taş vadilerinde dörtnala çapan kısraklar gibi; ufuklardan kör bir ışık için ki soğuk ve korkunç bir batakta ölen yarınların damlayan kanında yanardı. Okumaya devam et "Süsen ve Yasemin Üzerinde Kanarya Közlemesi"
senden bir orman yeşili kaldı dilimde odamda okyanus kasırgası “durduğu yerde büyüyen” değil artık o oğlan çocuğu bir delikanlının sevgilisini bekler gibi bekler ölümü ha işte böyle sevdim seni ağzımda süt mavisi samanyolu! bir daha bağışla turunç bahçesini ağzıma öpücüklerin hep mayıs mayıs Ankaraları erguvan gülüşlüdür Okumaya devam et "senden kalan"
sardunyalar.com 