anlamadı

Sırta geçen tırnakların şehveti gölgesinde
Kıpırdanır huzursuzca rahmindeki
Devir siyah gözlere gözleri
Anasını yırtarak kanlı suareler de doğarken şiir.
İşte adını koyamadığın bebek
Haykırsın kime ne?
Candan can gitse de zira
Nefir sesidir duyduğun aldırma.
Açılan bacaklardan süzülen sülfürlü gözyaşları
Kokuşmuş ten de tuzlu zerresi avuntunun

Ay kanar mı?
Anlamadı.
Emzirdi elleriyle ayasında can
Sonra
Kaçırdı kendini telaşsız, ıtır kokan kuzey kırlara
Kıvrım kıvrım kıvranan sevdaya söz geçiremedi.
Doğurdu şiiri natamam
Ölüsü elinde
Gitmek gibi
Bunu bile anlamadı.
(Emel Özkan)