Yıl 1980. Günlerden 1 Mayıs. İran’ın bütün büyük şehirlerinde olduğu gibi Şiraz caddeleri de on binlerce işçi ve emekçi yığınının oluşturduğu yürüyüş safları, kızıl bayraklar altında haykırdıkları şarkılar ve marşlarla inliyordu. Bu, görkemli Şubat Devrimi’nden sonra kutlanan ikinci 1 Mayıs’tı. Zaten ondan sonra bir daha emekçilerin özgürce caddelerde birlikte yürümeleri mümkün olmadı. O 1 Mayıs benim için başka nedenle özeldi. İlk kez gözyaşlarımı tutamamıştım. Hayır üzüntünden değil, sevinçten. Zira büyük bir işçi ve aydın yığını sözlerini benim Türkçe marştan da esinlenerek ve etkilenerek Farsça yazdığım 1 Mayıs Marşı’nın sözlerini haykırıyorlardı…

Okumaya devam et “1 Mayıs, bir anı!”

به رضا براهنی

 

1ـ

همین حالا برگشته ام از مرگ مکرر خود که بگویم نه!

دیدنها همه بیگانه اند وقتی یادم نمی آید کجا دیده ام این شاخه زقوم سرخ جنوبی را             از لابلای انبوه این همه

ولی میشود شنید      یا نه همین بهتر که بو کنم      من بو می کشم

وقتی که برگشتم از مرگ مکرر خود       بوی شیر پستان مادرم           که بو          زبان دیگری که نداشتم      نه       همین!

روشنتر بگویم         گرچه کورم هنوزخوب میفهمم بوی کلام تبعیدی کوچه های زبان مادریم را     ولی

سنگینی صد ساله را نشانده اند روی زبان چند هزار ساله ام شوخی نیست

Okumaya devam et “شاخه سرخ جنوبی”