ceninlerim benim birer birer ölüyorlar

Şima Timar, (1973-2003)

Üç şiir:

1-

yanlış bir cumarteside
yanlış bir yerde
yanlış bir adla
dünyaya geldim
biri beni kaybetmişti sanki
bulunma
telaşının acısındaydım
ve kesik aralıklar
aralık ayında onca karın arasında
ve bu bulunmanın tuhaf olasılığı
gri boyanıyordu
adım benim değildi
belki birisi gözlerimin rengiyle çağırıyordu beni

2-

gerçi gazeteler yazdı
mucizenin kararlaştırılmış zamanından
biz geçeli haftalar olmuştur
ama hâlâ
ay benim tırnaklarımın devamından ikiye yarılır
parmağımı
senin evine doğru
nişan aldığımda.

3-

hanımefendi!
sizi nerede görmüşüm?
ne kadar da
bu cümlenin sonunda sığışmış
noktaya benziyorsunuz
ya da bitmeyen bir şiirin sonundaki üç noktaya…

beyefendi!
eli elinizde olan bu çocuk
biraz benim ölü ceninime benzemiyor mu?
birisi söylesin;
şayet ben bu caddenin devamında yürürsem
ve parmaklarımı arabaların metal tenine sürersem
hangi rengi alır?

sahi,
siz de genç polisin yüzünde kafa karışıklığını görüyor musunuz?

renkli filesiyle giden o kadına söyleyin
benim ocağımda
sadece çizilmiş şiirler yanmakta.
vücudu
iki kalp atışından söz eden kadını söylüyorum…

hanımefendi!
ben sinir hapları bağımlısıyım
ve ceninlerim benim birer birer ölüyorlar

kaç sürahiyle
trafik ışıklarını sulamam gerektiğini
kim biliyor?
birisi bu trafik polisine
düdüğü kanarya gibi
öttürmesini öğretebilir mi?

sahi,
şayet ben bu caddenin devamında yürürsem
ve parmaklarımı arabaların metal tenine sürersem
hangi rengi alır?

Farsçadan çeviren: h.h.