siyahlara bürünmüş analar

Ahmed Şamlu’dan bir şiir:
Sevdalılar
utanarak geçtiler
kendi zamansız şarkılarının utancıyla.
ve sokaklar
fısıtltısız kaldı ve ayak sesi olmadan.

Askerler
geçtiler yenik
yorgun
kurulmuş kadavra atlarına
ve tepetakla
bir gururun pıhtıları
süngülerinde.

Sana ne faydası var
aleme böbürlenmenin
lanetlenen her yolun tozu toprağı seni lanetlerken?
Sana ne faydası var bağın bahçenin
ki sen
leylaklarla
oraklar dilinde konuşmuşsun.

Ayağını bastığın yerde
otlar
yeşermekten kaçınır,
zira sen
suyun ve toprağın sakınımına
asla
inanmadın.

Aaaaah ki bizim hikâyemiz
senin askerlerinin inançsız şarkıları oldu
fahişeler kalesinin fethinden
dönerlerken.

Dur bakalım hele
gecenin kargışı seninle ne eyleye
ki siyahlara bürünmüş analar
-güneşin ve rüzgârın en güzel evlatlarının acısı yüreklerinde-
daha kaldırmadılar başlarını
seccadelerinden!

(Ç: h.h.)